Al in de eerste eeuwen na Christus hebben kluizenaars, blijkbaar van oosterse oorsprong, zich op de berg Karmel gevestigd waar de profeet Elia de Baälprofeten had overwonnen. Tijdens de kruistochten, vestigden zich, ridders die tot inzicht waren gekomen in de ruïnes van hun kluizen. Zij leefden wellicht volgens een Institutio, eigenlijk een commentaar op het Elia-verhaal.
Tijdens het vierde Lateraanse concilie (1215) kregen deze nieuwe kluizenaars hun eerste Regel: de karmelieten waren geboren. Uit het land gedreven door de Saracenen, stichtten ze Karmels in West-Europa.
In de 15de eeuw riep pater-generaal, Johannes Soreth een vrouwelijke tak in het leven : de karmelietessen. Vilvoorde is de enige stichting die van uit die tijd nog bestaat. In de 16de eeuw pleiten de grote hervormers Teresa van Jezus en Johannes van het Kruis voor een terugkeer naar het echte contemplatieve leven, met armoede, afzondering en gebed.
De Karmels blijven bestaan, plaatsen waar men kon leven in de aanwezigheid van de levende God. Plaatsen van gebed, stilte, getuigenis.
Meer weten over onze geschiedenis?
Een meer uitgebreide historiek van de Orde is beschikbaar als .pdf